๋Just love MyungGyu

เนื้อเรื่อง

ใครกันนะที่กำหนดว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง  มันใช่เรื่องป่ะผมว่ามันโคตรงี่เง่าเลย แล้วใครกันนะที่บอกว่าความรักของผู้ชายกับผู้หญิงคือสิ่งที่ถูกต้อง และดีงาม ฮึ น่าขันสิ้นดี สำหรับผมที่รักใครคนนั้นหมดหัวใจ รักเขามานาน เขาคนนั้นเป็นผู้ชาย  เพราะอย่างงี้ไงละผมถึงเกลียดทุกกฏเกณฑ์ของโลกใบนี้  แค่ความรักแบบชายชายมันก็ดูผิดแผกไปจากใครหลายๆคนแล้ว แล้วนี่ผมยัง....

"กยูครับ แอลโตแล้วนะ คุณไม่ต้องดูแลเขาอีกแล้ว คุณก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง โยนทุกอย่างทิ้งได้ไหม  แล้วไปอยู่ไทยกับผม" บ้าที่สุดผมอุตส่าห์รีบเคลียร์งานที่บริษัทหวังว่าจะมาพบกับเขา แต่นี่อะไรประโยคที่ไอ้บ้าที่นั่งตรงข้ามคุณชายพูดออกมา ทุเรศจริงๆ หนีไปไทยเหรอ กยูพี่มั่นส่ำส่อนจริงๆเลย

"โฮวอนนายก็รู้ว่าฉันสัญญากับพ่อไว้แล้ว" ถ้าคุณชายไม่สัญญากับพ่อก่อนพ่อตายคุณชายก็จะทิ้งผมใช่ไหม ที่ทนอยู่กับผมนี่เพราะสัญญาเท่านั้นเหรอ กยูพี่มันคนไม่มีหัวใจ

"ตามหาตั้งนาน นี่มันกลางวันนะครับคุณชาย จะพลอดรักกันก็หัดอายฟ้าอายดินบ้าง"ไวเท่าความคิดผมก็เดินไปกระชากข้อมือขาวๆของคุณชายให้ออกจากการเกาะกุมของไอ้บ้าโฮวอน

"แอล ปล่อยมือกยูเดี๋ยวนี้"โฮวอนตะคอกเสียงดังใส่ผม คิดว่าผมจะโง่ยอมปล่อยมือนุ่มนิ่มนี้งั้นเหรอ

"ถ้าไม่อยากให้มันรู้อะไรมากกว่านี้รีบไล่มันกลับไปซะ" ผมกระชิบที่ข้างใบหูของพี่ชายที่แสนดีแต่ผมชอบเรียกเขาว่าคุณชายนะเหมือนที่เขาเรียกผมว่าคุณหนูเป็นการประชดผมทุกครั้งไป

"โฮวอนฉันขอเถอะนะ กลับไปก่อน ตอนนี้ฉันโอเค ขอบใจนายนะที่เป็นห่วงฉันเสมอมา" ในที่สุดโฮวอนมันก็ยอมจากไปถึงจะหงุดหงิดนิดหน่อยที่ซองกยูใช้น้ำเสียงออดอ้อนแบบนั้นกับมัน

ผมรู้ว่าสุดท้ายผมก็ต้องรั้งพี่ไว้ได้ไม่นาน เพราะยังไงคุณชายแบบพี่ก็ต้องจับผมทุ่มแน่ๆ ให้ตายเถอะแค่คิดวูบเดียว ผมก็ลงไปนอนที่พื้นแล้ว  ความสามารถยูโดของพี่นี่ขัดกับหน้าตาจริงๆเลยนะ แต่ไม่ว่ายังไงซะพี่ก็หนีผมไม่พ้นหรอก  หลังจากที่พี่ทุ่มผมเสร็จ  ผมรู้ว่าพี่จะต้องไปที่บ้านเล็กกลับไปอยู่ที่ห้องของพี่  ให้ตายเถอะคิมซองกยูนี่พี่รู้ทั้งรู้ว่าผมมีกุญแจสำรองสำหรับห้องพี่ พี่ก็ยังจะมา  ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปผมว่าพี่จงใจยั่วผมทางอ้อมแน่ๆ

“ออกไปซะคุณหนู  ผมอยากอยู่คนเดียว” แค่ผมเปิดประตูเข้าไปถ้อยคำบาดใจก็ดังออกจากปากของพี่กยูทันที

“คุณชายก็รู้นี่ว่าไม่มีวันหนีผมพ้น ให้ตายยังไงคุณชายก็รู้ว่าเราไม่เหมือนคนอื่น เราไม่มีวันตัดขาดกันได้เลือดในกายของเราอย่างน้อยครึ่งหนึ่งมันก็สายสัมพันธ์ที่ติดตัวไปจนตายนะ”ผมเดินไปนั่งลงข้างๆพี่กยูและโอบเอวพี่เอาไว้  ที่สำคัญผมยังไม่ลืมส่งเสียงอ้อนด้วย  ผมรู้ว่าพี่น่ะใจแข็งแต่สุดท้ายพี่ก็ต้องยอมผมอยู่เรื่อยไป

“คุณหนูที่เราทำมันผิดมามากพอแล้ว คุณหนูควรจะหยุดสักที” ถ้าหยุดได้ง่ายๆผมคงไม่ดันทุรังมาแปดปีหรอกนะ  ตั้งแต่ที่ผมรู้ใจว่าผมต้องการพี่ คุณชาย

ซองกยูคนนี้  ไม่ว่าจะหัวใจ คำพูด ความคิด หรือแม้กระทั่งร่างกายของผมก็ซื่อสัตย์เสมอ ไม่เหมือนคุณชายหรอกนะที่ทุกอย่างทรยศ ยกเว้นร่างกายที่ซื่อสัตย์ต่อผมเสมอ

           ย้อนไปเมื่อแปดปีก่อนตอนนั้นผมอายุ 15 ปี คุณชายร้องไห้อยู่ที่ห้องนี้  คุณหนูอย่างผมจะทำอะไรได้  ผมรู้แค่ว่าอยากหยุดน้ำตาของคุณชาย  แต่ผมมันโง่ที่คิดว่าการกอดคุณชายจะทำให้คุณชายลืมความเจ็บปวดนั้นได้บ้าง  ทุกครั้งที่ร่างกายของผมสอดประสานกับคุณชาย  ผมได้แต่ขอโทษแม่เล็กในใจ  ผมมันบาปที่พรากบริสุทธิ์ของคุณชายในวันที่แม่เล็กสิ้นใจ  และการกระทำของผมโอเคมันได้ผล เพราะเมื่อคุณชายตื่นขึ้นมา น้ำตาที่รินไหลหายไป  มีเพียงคุณชายที่อาละวาดจนข้าวของพัง ผมยังจำได้ดีว่าแจกันจากฮ่องกงใบงามแตกละเอียดและเศษซากของมันถูกปามาที่หัวของผม  รอยแผลเป็นเล็กๆยังคงอยู่เพื่อให้ผมนึกถึงวันที่ผมมีความสุขและทุกข์ที่สุดในโลก

          หลังจากที่คุณชายสงบสติอารมณ์ได้  ผมก็จัดการอาบน้ำและแต่งตัวให้คุณชายพร้อมพาคุณชายไปกราบหลุมศพของแม่เล็ก  ส่วนแม่ผมหรือคนที่คุณชายเรียกแม่ใหญ่กับพ่อของผม  ท่านจัดการพิธีกรรมต่างๆเรียบร้อยแล้วกลับมาพัก  เพราะพ่อรักแม่เล็กมากพ่อคงทำใจไม่ได้เช่นเดียวกับคุณชายที่ตอนนี้ถึงแม้ไม่มีน้ำตาสักหยด  แต่คุณชายนิ่งมากเกินไป ผมกลัวคุณชายจะคิดมากผมจึงกุมมือคุณชายเอาไว้

“แม่เล็กครับผมขอสาบานต่อหน้าหลุมศพของแม่เล็กนะครับ ผมรักคุณชายไม่สิผมรักพี่กยู คิมซองกยูเป็นของผมแล้วนะครับ  จากนี้ไปผมจะดูแลพี่เขาให้ดีที่สุด  น้ำตาที่ไหลของพี่ต้องมีแค่ผมเท่านั้นที่จะทำให้หลั่งออกมา ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ทำให้พี่ร้องไห้นอกจากผมคนนี้  คิมมยองซู  ได้โปรดให้อภัยต่อความผิดบาปทั้งหมดด้วยครับ”  ประโยคนั้นผมเอ่ยขึ้นมาตั้งใจให้คนที่อยู่ข้างเคียงได้ยินด้วย  และเป็นสัญญาที่ผมจารึกไว้ในใจของผมจวบจนวันนี้

“พี่ครับผมรักพี่นะ ถ้าความรักตัดขาดได้ง่ายๆ  ผมคงไม่รักพี่มาแปดปีหรอกนะ  และที่เป็นอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ความผิดเลยนะ  เราสองคนไม่ได้ทำผิดนะ”  หลังจากผมบอกรักพี่อีกครั้ง  ผมก็ก้มลงบดเบียดริมฝีปากของผมกับปากอิ่มที่ผมหลงรักมาตลอด บางทีผมอาจจะหลงรักพี่ตั้งแต่จำความได้เสียแล้ว  ผมรู้ว่าเราสองคนต่างเหนื่อยไม่มีเสียงคัดค้านใดๆประท้วงออกมาจากริมฝีปากของเราทั้งคู่มีเพียงเสียงเนื้อกระทบเนื้อ ลมหายใจอุ่นร้อนที่โรยริน  แค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่คุณชายคิมซองกยูจะเป็นตัวของตัวเอง  ปล่อยวางทุกสิ่งที่แบกไว้ในฐานะพี่คนโต ช่วงเวลาที่พี่ครางอยู่ใต้ร่างผม เวลานี้พี่รับรู้ถึงการมีอยู่ของ

คิมมยองซูบ้างแล้วใช่ไหม  ไม่ใช่แอล คุณหนูที่ใครใครต่างก็ยัดเยียดให้แต่เป็น

คิมมยองซูผู้ชายที่ยอมทิ้งทุกอย่างเพียงเพราะอยากจะรัก สรวงสวรรค์ใดใดก็ไร้ค่าถ้าไม่มีพี่  และต่อให้ความผิดบาปของเราต้องตกนรกอเวจี  ไม่ว่าจะนรกขุมไหนผมก็จะดึงพี่ให้ตกลงมาด้วย มันคงดีกว่าขึ้นสวรรค์แล้วไร้พี่นะซองกยู

“รักผมบ้างรึยัง? รักผมสักนิดได้ไหม พี่อยู่ได้ไหมถ้าไม่มีผม  แต่สำหรับผมอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีพี่” เสียงกระซิบที่ผมพร่ำบอกคนในอ้อมกอดทุกครั้งที่พี่กยูหลับไปผมจะถามคำถามเดิมๆ เพราะหากพี่ลืมตาขึ้นมาผมคงไม่กล้าถามออกไป  กลัวคำตอบที่ได้รับกลับมามันจะเสียดแทงจิตใจจนไม่มีชิ้นดี

ใครกันนะที่กำหนดว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง  มันใช่เรื่องป่ะผมว่ามันโคตรงี่เง่าเลย แล้วใครกันนะที่บอกว่าความรักของผู้ชายกับผู้หญิงคือสิ่งที่ถูกต้อง และดีงาม ฮึ น่าขันสิ้นดี สำหรับผมที่รักใครคนนั้นหมดหัวใจ รักเขามานาน เขาคนนั้นเป็นผู้ชาย  เพราะอย่างงี้ไงละผมถึงเกลียดทุกกฏเกณฑ์ของโลกใบนี้  แค่ความรักแบบชายชายมันก็ดูผิดแผกไปจากใครหลายๆคนแล้ว แล้วนี่ผมยัง…

รักพี่ชายตัวเอง  พี่ชายที่ถึงแม้จะต่างแม่แต่ก็พ่อเดียวกันคุณฟังไม่ผิดหรอก  พ่อเดียวกัน  นั่นหมายความว่าเลือดในกายของผมกับเขามีสายโลหิตเดียวกันไหลวนในร่างกายครึ่งหนึ่งแน่ๆ น่าสมเพชไหมละนอกจากจะรักผู้ชายด้วยกันแล้วยังรักพี่ชายตัวเองอีก  คุณหนูคิมมยองซูคนโง่ที่หลงรักคุณชายซองกยูแบบโงหัวไม่ขึ้น

Special Sungkyu’s part

หลังจากที่แม่ใหญ่โทรศัพท์มาบอกข่าวร้ายที่สุดในชีวิตผม  ข่าวร้ายที่ว่ามัจจุราชได้พรากแม่ไปจากผมเสียแล้ว  ทั้งชีวิตผมมีแค่แม่ไม่สิคุณหนูมยองซูด้วยอีกคน  แต่ถึงอย่างไรผมก็มีแค่แม่เท่านั้นที่ดูแลเสมอมา  ผมร้องไห้หนักมาก  ผมทรมาน  ถ้าหากขอพรได้ผมคงขอตายตามแม่ไป

    เมื่อคืนผมฝันฝันว่าแม่ตาย  และมีอะไรกับน้องชายตัวเอง ผมปลอบตัวเองแบบนั้นสักพักหลังตื่นขึ้นมา  แต่แล้วความจริงในสิ่งที่ตาเห็นคืออ้อมกอดของคุณหนู  ผมจำได้ผมโวยวายอาละวาด เพียงเพราะอยากระบายความเจ็บปวดทุกสิ่งอย่างวันนั้นผมปาเศษแจกันใส่น้องผม ไม่สิคุณหนูแอลต่างหาก  ถึงแม้เลือดจะไหลออกมาแต่คุณหนูก็ยังดื้อด้านรวบตัวผมไว้  ผมทำได้แค่อยู่เฉยๆ  คิดว่าถ้านิ่งแล้วคุณหนูคงเบื่อแล้วหายไปจากชีวิตผมซะ  แต่เปล่าเลยคุณหนูจัดการดูแลผมทุกอย่างจนกระทั่งผมเห็นหลุมศพของแม่  น้ำตาผมไม่ไหลสักหยดอาจเป็นเพราะเรื่องที่ผมเจอมันหนักหนาเกินไป ผมทำบาปต่อครอบครัวคิม  เราสองคนพี่น้องล้ำเส้นกัน  และขณะที่ผมยืนนิ่งอยู่นั้นก็มีมืออีกมือเอื้อมมากุมมือผมไว้  ผมรังเกียจสัมผัสจากน้องตัวเองแต่ตลกไหมที่ผมไม่สลัดมือทิ้งไป ผมปล่อยให้คุณหนูกุมไว้อย่างนั้น  อยากทำอะไรก็ทำให้สาแก่ใจคุณหนูเถอะ

“แม่เล็กครับผมขอสาบานต่อหน้าหลุมศพของแม่เล็กนะครับ ผมรักคุณชายไม่สิผมรักพี่กยู คิมซองกยูเป็นของผมแล้วนะครับ  จากนี้ไปผมจะดูแลพี่เขาให้ดีที่สุด  น้ำตาที่ไหลของพี่ต้องมีแค่ผมเท่านั้นที่จะทำให้หลั่งออกมา ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ทำให้พี่ร้องไห้นอกจากผม คนนี้  คิมมยองซู  ได้โปรดให้อภัยต่อความผิดบาปทั้งหมดด้วยครับ” แต่แล้วน้องของผมก็เอ่ยประโยคสาบานต่อหลุมศพแม่ผม ในสมองผมตื้อไปหมด รักเหรอ ดูแลเหรอ  คำพูดพวกนี้เด็กอย่างคุณหนูจะเข้าใจอะไร คำว่ารักที่พูดออกมากลั่นกรองแล้วเหรอ  ผมยิ่งรู้สึกเจ็บที่อกซ้าย  เราสองคนทำเรื่องผิดบาปถึงเพียงนี้คุณหนูยังจะขอแม่เข้าใจอีกเหรอ แต่แปลกนะครับที่ทุกประโยคสาบานที่คุณหนูเอื้อนเอ่ยผมกลับจำได้ขึ้นใจ  และหลังจากวันนั้น  ความสัมพันธ์ของผมกับคุณหนูก็เปลี่ยนไป  ผมด้านชาแล้วละครับ  ผมคิดว่าผมเป็นตุ๊กตายางเคลื่อนที่ได้สำหรับคุณหนูเสียอีก  เมื่อก่อนตอนที่พ่อยังอยู่ผมต้องไปสอนงานให้คุณหนู พอถึงห้องทำงานของคุณหนู สิ่งที่ผมเห็นก็คือร่างของผู้หญิงแพศยาที่ไซร้คอคุณหนู  นี่มันห้องทำงานนะครับผมทนเห็นไม่ได้จึงสาดน้ำใส่คนทั้งคู่ซะ แต่ไวกว่าความคิดก็มือผมนี่แหละครับที่เผลอไปกระชากผู้หญิงคนนั้น  ออกจากอกคุณหนูและตบลงไปเต็มแรงจนคุณเธอหน้าหัน

“ออกไปซะ” ประโยคไล่สั้นๆที่ทำให้เธอรีบหุนหันออกไป  แล้วคนตรงหน้าก็ยิ้มออกมาซะเต็มที่  ไม่รู้จะยิ้มอะไรหนักหนา

“หึงผมสินะ ถึงตบเต็มแรงขนาดนั้น ปกติคุณชายไม่ใจร้ายขนาดนั้นนี่” และจบประโยคนั้นผมก็ประเคนหมัดไปให้คุณหนูข้อหาปากพล่อย 

          อย่างที่ทุกคนรู้กันความสัมพันธ์ผิดบาปดำเนินมาห้าปีแล้ว  และพ่อกับแม่ใหญ่ก็เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุรถระเบิดพลิกคว่ำ  ผมรู้ว่านี่คือการลอบสังหาร  วงการฉากหน้าคือบริษัทรถยนต์นำเข้าที่ดีที่สุดในประเทศแต่ฉากหลังก็ตระกูลมาเฟียดีดีนี่แหละครับ 

หลังจากพ่อเสียชีวิตลงไปสามปีแล้ว  ผมต้องจัดการทุกอย่างแทนพ่อ  และผลักดันคุณหนูทายาทโดยตรงให้สามารถบริหารงานให้ได้โดยเร็วที่สุด  หลังจากวันนั้นที่ผมไล่โฮวอนกลับไป หลายเดือนมานี้คุณหนูมักจะถูกลอบยิง  แต่เหมือนครั้งนี้โชคไม่ช่วย  คุณหนูเจ็บหนัก  วินาทีนั้นผมไม่สนใจเรื่องความถูกต้องหรือความผิดบาปใดใดอีกแล้ว ในใจผมมีแค่เขา ผู้ชายตรงหน้า  น้องชายที่รัก คุณหนูแอล คิมมยองซูอ่านายต้องฟื้นขึ้นมานะ

“รักผมบ้างรึยัง? รักผมสักนิดได้ไหม พี่อยู่ได้ไหมถ้าไม่มีผม” คำถามที่น้องผมพร่ำถามทุกครั้ง  ตั้งแต่ครั้งแรกที่แกล้งหลับแล้วได้ยินคำถามที่ชวนให้ใจเต้นแบบนี้  ผมไม่เคยหลับก่อนน้องสักครั้ง  เพียงเพราะอยากได้ยินว่าน้องจะไม่เปลี่ยนไป  ตื่นขึ้นมาฟังนะว่าพี่รักนายแล้วนะคิมมยองซู  คุณหนูครับผมอยู่ไม่ได้หรอกนะถ้าไม่มีคุณหนู  ตั้งแต่ที่คุณหนูลืมตาไม่มีวินาทีไหนที่ผมจะห่างจากคุณหนูเลย ต่อให้ต้องตกนรกอเวจีที่ไหน  คุณหนูไม่ต้องดึงผมหรอกนะ แต่ผมนี่แหละที่จะตามไปลงนรกกับคุณหนูเอง ไม่ว่านรกมันจะโหดร้ายแค่ไหนก็ยังดีกว่าอยู่บนโลกที่ปราศจากคุณหนู

END